Het meisje met het rode jasje

Er was eens een meisje met een rood jasje!
Zoals elke maandag, dinsdag, woensdag, donderdag en vrijdag stond het meisje met het rode jasje om klokslag half acht op het busje te wachten. Het busje dat haar iedere dag veilig naar school bracht. In de verte had de chauffeur van het busje het meisje met het rode jasje al zien staan. “Dag meneer de chauffeur”, zei het meisje met het rode jasje toen ze instapte.”Dag lief meisje met het rode jasje”, zei de chauffeur en gaf haar een vette knipoog. Eigenlijk vond het meisje met het rode jasje school helemaal niet zo leuk. Wel haar klasgenootjes, leraren en leraressen. Die waren kei tof, vet en cool. Maar de school zelf, nee, dat was bepaald niet haar ding! Muziek luisteren en dansen was veel fijner. Daar werd ze pas echt ‘happy’ van. Het meisje met het rode jasje was aangeboren ziek. Alleen een transplantatie kon haar beter maken. Al haar hoop was hierop gevestigd. Ze stond al lang op een wachtlijst met vele anderen, ook wachtend en hopend op een nieuw leven. Maar eens, en daar was het meisje met het rode jasje vast van overtuigd, komt die dag! Komt die dag dat alles zal veranderen. Er komt een dag dat ik weer gezond word, dat ik opnieuw geboren word. En dan mogen jullie allemaal op kraamvisite komen!

Die dag is echter nooit gekomen. “Ze leefde nog lang en gelukkig”, is hier niet van toepassing! Het meisje met het rode jasje is overleden. Overleden; over het lijden heen. De transplantatie kwam te laat! Dat is triest, heel triest, dit drukt je meteen met de neus op de feiten. Het schrijnende tekort aan donoren. Op dit punt wil ik een lans breken. Breken dat de spatten ervan af vliegen!

Voor het meisje met het rode jasje kwam de gedroomde transplantatie te laat. Het meisje met het rode jasje is niet meer. Maar hoe vertel je een meisje met een rood jasje, 16 jaar oud, dat er geen hoop meer is, geen behandeling met uitzicht op een toekomst, een normaal leven. Hoe leg je iets uit wat niet uit te leggen is … Dat er geen donor is. Ze mocht slechts 16 jaar oud, in dit geval liever gezegd jong, worden. Nog steeds wachten en hopen zo veel mensen op een transplantatie, op een nieuw leven. Laten we er voor zorgen dat deze mensen niet voor niets wachten, en hun hoop levend houden. Geef in leven een teken van leven. Meld u aan bij het donorregister. Beste mensen, u moest eens weten wat u voor andere mensen kunt betekenen! Welk verschil U kunt maken. Wacht niet langer en maak dat verschil vandaag nog! Wanneer we het dan toch hebben over een participatiemaatschappij, dan lijkt mij dit participatie in optima forma, zoals het bedoeld is.

Een schrale troost: De hemel is een engel rijker. Dag lief meisje met het rode jasje!

Math. Strijbos, huisarts